Melk halen

De herder. 

Hij neemt nog een flinke hijs van zijn sigaret en kijkt me even recht aan met zijn donkere ogen. De rook van de sigaret licht op in het zonlicht. Ik film hem in het tegenlicht. We kunnen elkaar niet verstaan, allebei uit een compleet verschillende wereld. Zo’n camera heeft ie nog nooit gezien. Hij zit op een matje in het bos en praat wat met de zoon van de veehouder. Deze herder, een Peul-man, woont hier in de heuvels bij de koeien. Een klein stukje plastic beschermt hem tegen de regen. Een klein stoofje en een theepotje naast zijn matje verraden zijn Moslim achtergrond en geven inzicht in het ochtendritueeltje wat hier plaatst vindt. 

Om ons heen zo’n 50 koeien die hier in het bos de bodem staan te vertrappen en een grote poel van modder en stront maken. De koeien worden gemolken door 2 vrouwen die iedere ochtend met hun kalebassen een paar kilometer de heuvels in moeten lopen om de koeien te melken. Ze staan op hun blote voeten in de drek en pakken omstebeurt een koe die ze met een touw om de achterpoten bij zich houden. Iedere ochtend halen ze 10 liter melk van deze kudde. Ik durf het haast niet te zeggen, maar als ik later vertel dat een Hollandse koe per dag wel 50 liter melk kan geven kijkt de veehouder me vol ongeloof aan. “Wat moet zo’n koe wel niet eten?” “Mais” antwoord ik. Wetende dat mais hier een luxe gewas is. Er wordt het meest sorghum verbouwd, maar de laatste jaren steeds meer mais omdat ze dat lekkerder vinden en ook beter kunnen verkopen. En wij geven het aan onze koeien...tja.    

De veehouder met zijn kudde.

De Peul-veehouder is 30 jaar geleden met zijn 2 vrouwen vanuit het noorden van Burkina Faso hier naar Kumbia toe gekomen. Hij heeft ook een paar hectares grond voor gewassen, maar zijn kudde is het belangrijkste, zoals dat voor de meeste Peul is. Het probleem is hier dat de bevolking snel toeneemt, veekuddes groeien en steeds meer woeste gronden worden omgezet in landbouwgrond. Ruzies tussen de Mossi-landbouwers en de Peul-veetelers liggen op de loer. 

De veehouders hebben met de landbouwers afgesproken dat de koeien tijdens het groeiseizoen de bossen op de heuvels in gaan zodat ze de gewassen niet opvreten. Maar de afspraken staan onder druk. Aan de verkoolde bomen kan ik zien dat de de flanken van de heuvels ook steeds verder ontgonnen worden door de landbouwers. 

"Dit kan zo niet doorgaan", zegt de veehouder. "Onze kuddes moeten misschien wat kleiner worden maar zij, doelend op de Mossi landbouwers, moeten ook wat doen." De veehouder experimenteert nu met Conservation Agriculture. Dat is het onderwerp van onze documentaire en het is interessant om te merken dat deze man inziet dat het zo niet goed gaat en dat hij meer zelfredzaam moet worden met zijn koeien. Zijn agrarische grond gaat belangrijker worden en op zijn experimentele plotje zien we dat hij een gewas verbouwt wat tussen de sorghum staat. Het is een flinke bonenplant die een redelijke struik wordt en waarvan de bonen gegeten kunnen worden door de mensen en de restanten aan de koeien gevoerd kunnen worden. Beter voor de grond, beter voor de dieren en beter voor de lieve vrede tussen de mensen dus uiteindelijk.

De vrouw van de veehouder maakt in een kalebas zeep van de verse melk. 

Zie voor meer foto's van de filmshoot in Burkina Faso mijn facebook pagina; 

Masai

Vandaag de eerste dag van weer een nieuwe trip naar Afrika.
Ditmaal Tanzania en Kenia.
We filmen boeren die bezig zijn met Conservation agriculture, een methode die in de semi-aride gebieden het verschil zou kunnen maken dus geen oogst of toch een beetje.

We filmen nu in Arusha en vandaag waren we in het gebied van de Masai.
Wat een vreselijk gedegradeerd landschap, verschrikkellijk.
Enorme erosie geulen en grote stofwolken.

Deze 2 masai jongens kwamen we tegen,
iedere dag lopen ze kilometers met het vee naar een drinkpoel.
En weer terug...

De boer die we bezochten had een interessant verhaal
en wist met CA een redelijke oogst te krijgen en de erosie te verminderen.
Maar wat een strijd tegen de droogte.

Bosbrand

Spaghettibenen, zo noem je dat volgens mij. Het was lang geleden dat ik ze heb gevoeld, maar nu weet ik het weer. Ik voelde ze toen ik deze 'warzone' zag nadat ik over het randje van Fort Bellegarde bij Le Perthus keek.

Ik was met mijn gezin op vakantie in de Pyreneeën en we waren een dagje er op uit om mijn zoon een kasteel te laten zien. We stonden op de binnenplaats toen ik witte rookwolken zag en ik wist gelijk dat dat bosbrand was. Ik ben snel naar de buitenste ring van het fort gerend en toen zag ik dus dat de vlammen het ernaast liggende fort al hadden bereikt. Geen tijd voor heldendaden, zo snel mogelijk hier weg! Het waaide heel hard op de top en ik dacht alleen maar dat we heel snel ingesloten zouden worden als we langer zouden blijven. Terwijl we de steile weg naar beneden reden kwamen de bluswagens omhoog. In de lucht een groot Canadien blusvliegtuig dat heel laag overkwam.

Uiteindelijk is dit geëscaleerd naar een enorme brand die meer dan 14.000 ha in de as heeft gelegd en 4 dodelijke slachtoffers kent.

Verder was het een heerlijke vakantie...

Filmshoot in Kenia

Afgelopen week begonnen met de opnames voor een documentaire over Conservation Agriculture in Afrika. Het Greendocs team (Melchert en Simone) is als eerste naar Kenia gegaan om daar het planten vast te leggen. Vijf dagen hebben we op de hoogvlakte van Laikipia gefilmd. Laikipia ligt op zo'n 2200 meter aan de voet van Mount Kenia, de 1 na hoogste berg van Afrika. We vielen met onze neus in de boter want de regens waren net begonnen en dus konden we het plantproces goed in beeld brengen. En de aanzwellende regen- en onweersbuien leenden zich goed voor een paar mooie timelapse opnames.

Conservation Agriculture is overgewaaid uit Brazilie en Australie en het zou voor Afrika DE oplossing kunnen zijn om toch nog wat opbrengst te genereren in de droge gebieden. We hebben mooie voorbeelden gezien van boeren die het principe omarmen en die succesvol daarmee zijn. Maar voordat boeren het op grote schaal in hun eigen bedrijfje gaan inzetten, zal er nog wel heel wat moeten gebeuren. Hoe het wel werkt en de uitdagingen die er zijn, daar gaat de docu over.

Ramp zalig?

Wat een raar woord eigenlijk; 'rampzalig'.
Wie verzint zoiets?

Laatst moest ik voor een reportage naar het terrein van Chemiepack in Moerdijk.
Een jaar geleden is hier de boel ontploft en als je de ravage ziet, ben je verbaasd dat er geen doden zijn gevallen. Met recht een ramp te noemen. Een jaar lang ligt het terrein al onaangeroerd en dat maakt het een bizar landschap van verroeste vaten en verwrongen staal.

Ik hou van landschappen fotograferen, en ik ben al op bizarre en mooie plekken geweest. Maar dit is toch wel de ergste. Maar fotografisch gezien toch heel interessant. Je moet er wel de stank voor trotseren en vanachter een hek fotograferen. Maar dan zie je een verstild landschap waar mijn gedachten steeds uitgaan naar hoe heftig het hier ooit eens was.
Ook de meeuwen hebben inmiddels ontdekt dat het een lekker rustig plekje is en hebben er hun broedgebied van gemaakt. Of het vruchtbare nakomelingen oplevert is nog maar de vraag...

Al fotograferende betrapte ik mezelf op een gevoel van genieten. Zou het woord 'rampzalig' dan toch door een fotograaf bedacht zijn?

Dooi

De koude periode was mooi maar de sloten met ijs liggen er opeens een beetje treurig bij. Geen schaatser meer te vinden. Toch maar even aan de waterkant gaan kijken en toen vond ik deze structuren in het dooiende ijs. Ook weer fascinerend. Hoe ontstaan die? Heeft dit nog iets met kristalstructuren te maken?

Inspiratie

Op 11 februari was 6de editie van het international natuurfotofestival in Arnhem.
Een mooi programma met bijzondere lezingen van Ruben Smit, Frans Lanting en Paul Nicklen.
Deze laatste National Geographic fotograaf had een bevlogen verhaal over de polen en de urgentie om deze te beschermen. Mooie beelden en sterke verhalen over hoe de foto's tot stand zijn gekomen.
Maar hij deed ook een oproep aan alle fotografen om zich in te zetten voor de fotojournalistiek.

En toen moest ik denken aan dit beeld wat ik de laatste keer op IJsland maakte.
Een triest beeld van een Jan van Gent die een langzame en gruwelijke dood is gestorven.
Vervuiling en overbevissing door de mens maken het steeds moeilijker voor deze bijzondere visser van de zee. Met een sluitertijd van 25 seconden zijn de lucht en de zee zachter geworden en gaat alle aandacht naar het drama op de voorgrond.

Marokko

Net terug uit Marokko waar ik voor SNP en Op pad magazine een foto reportage over mountainbiken in Marokko heb gemaakt. Erg leuk om te doen en ook samen met een superteam.
Ik had me eigenlijk nooit een voorstelling van Marokko gemaakt maar was aangenaam verrast door de mooie landschappen. Wat een genot om daar te fotograferen!
Gefietst door oases, geslapen in een tent in de woestijn, de zon op zien komen vanaf een duintop en ondertussen allerlei leuke nieuwe vogels gespot.
Naast fotograferen ook een filmpje gemaakt, later hier ook te zien.

Koude start

De afgelopen dagen heb ik toch even het gevoel van winter gehad.

Koude handen tijdens het fotograferen,

batterijen snel leeg...

Maar ook weer mooie witte landschappen

en bijzondere creaties van ijs.

Ik kan het zelf zo niet bij elkaar verzinnen.

Maar gelukkig lag het er zo...!