Symfonie

Vandaag het weer waar ik alleen maar van kan dromen voor een workshop: rijp en mist in de ochtend, een waterig zonnetje en herfstkleuren in de middag. Dan nog een mooi landschap en het is een feestje om met fotografen lekker buiten te zijn.

Op de stuwwal van Nijmegen was het genieten in het bos. Ik hou van het beukenbos begin november. De mooie statige bomen tonen zich op hun mooist, vlak voordat ze alle blaadjes laten vallen. Heel sfeervol.

Op deze foto dansen de blaadjes in een spotlight onder in het donkere bos. Ritmisch schikken ze zich in een mooie symfonie.

Canon eos 5dMII, 360 mm, f9, 1/250 sec, iso 250

Tijd voor iets nieuws

Vandaag mijn presentatie voor een fotoworkshop van zondag aangepast. Hoog nodig, want op een zeker moment begin ik me namelijk te ergeren aan m'n eigen presentatie. Terwijl ik sta te praten denk ik 'haal dat beeld er nou eens uit, want nou sta je de boel weer aan elkaar te lullen'. Een presentatie moet uit je hart komen. Als ik beelden laat zien waar ik trots op ben, dan komt de rest vanzelf.

Dus maar eens door m'n archief gegaan om goede voorbeelden te zoeken voor het thema 'landschapsfotografie'. In m'n archief staan veel beelden, en zo kwam ik dus ook weer beelden tegen die ik al lang niet meer gezien heb. Op ontdekkingsreis door m'n eigen reizen.

Dit is zo'n beeld. Gemaakt op een dag in december 2 jaar geleden. Landschapsfotografie is vaak een kwestie van vroeg je bed uit om met mooi licht en mist te kunnen fotograferen. Maar mensen beginnen dan vaak te kreunen als ik dat zeg. Dit beeld is gemaakt in de avond. Niks vroeg opstaan dus. Maar het moment was kort en ik moest snel op de juiste plek staan. De laagjes en het silhouette van de knotwilg doen het hem. Even later trok het verder dicht en was er van de bomen niets meer te zien.

Dansende beuken

Na een reeks van opdrachten was het nu de tijd om weer eens voor mezelf op pad te gaan. Lekker mijn eigen creativiteit de vrije loop laten gaan, zonder ‘format’ in mijn hoofd. Ik ben naar het Speulderbos gereden. Dit is een oud beukenbos op de Veluwe waar ik veel geweest ben tijdens mijn studie en kort daarna. Het is het bos met de dansende beuken.

De dansende beuken zouden ontstaan zijn doordat mensen steeds de lange rechte bomen eruit haalden voor timmerhout. Maar ecologen denken dat het wellicht ook komt omdat jonge boompjes in een dicht bos hun weg omhoog moeten zoeken, slingerend naar het licht.

Wat de verklaring ook is, het is een sfeervol bos waar vreemd genoeg weinig mensen komen. Ik kom er graag. En zeker als het herfst is. De eerste week van november is het beukenbos op z’n mooist.

De silhouetten van de beuken zijn soms net mensen. De heupen wiegen, de armen in de lucht. Een spotlight schijnt op de dansvloer. Het restantje mist maakt het extra sfeervol. Het enige wat nog ontbreekt is een nieuwsgierige hinde in het midden van dit herfsttafereel.

eos 5dMII, 300 mm, f9, 1/30 sec, iso 400

1 jaar oud

Gister voor het eerst een kinderfeestje georganiseerd.
M'n zoontje Tijn is 1 jaar geworden vorige week.
De details van huilende zeurende en pretmakende kinderen zal ik jullie besparen.
Laat staan de chaos die in korte tijd gemaakt kan worden.


Afgelopen jaar heb ik veel foto's gemaakt van Tijn. Al meer dan 2500 beelden staan in m'n beeldbank. Maar één foto denk ik vaak aan terug. Het is een foto van 25 oktober 2008, toen hij drie dagen oud was. Z'n ogen zijn opgezwollen, z'n koppie is nog mager. Donshaartjes groeien op z'n wang. Zijn voorhoofd is een beetje verkreukeld. Hij kijkt omhoog naar z'n moeder.


Gister geprobeerd dezelfde soort foto nog een keer te maken. Exact één jaar later. Wat is dat kereltje al vaak veranderd van uiterlijk. En nu deze foto's naast elkaar staan zie je het in één oogopslag. Hij is dezelfde, maar wel heel anders.



Canon EOS 1D-mark II, 99mm, f4.0, 1/40 sec, iso 250
Canon EOS 5D-markII, 90 mm, f2.8, 1/160 sec, iso 1250

Leegte bouwen

Voor een foto-opdracht was ik in Kerkrade.

Een gebied waar de bevolking niet groeit, maar krimpt.

Klinkt goed in een land waar iedere vierkante meter al een bestemming heeft. Maar het levert ook problemen op. De mensen die achter blijven zijn de ouderen, de jonkies trekken weg.

De stad moet daar iets mee. Normaal tekenen de landschapsarchitecten de groene ruimte om een stad vol. Maar nu moeten ze compleet anders denken. Welke wijk gaat weg en wat voor groen gaat het worden? Bos, gras, landbouw?

De opdracht die ik heb is 'leegte bouwen' in beeld te brengen. Lastig, want hoe laat je zien dat het groen gemaakt is, in plaats van vrij gehouden.

Van de vele plekken die we bezoeken vond ik dit de meest fotogenieke. De kerk is veranderd in een ruïne. Ik denk dat de kerk nog geen 50 jaar oud was. Waarschijnlijk gebouwd van het geld van de gelovigen. In dit geval de mijnwerkers. Maar de mijnen zijn dicht. En deze kerk nu ook. En straks zal op deze plek een nieuw bejaardentehuis z'n deuren openen.

Maar de opdrachtgever koos uiteindelijk voor het beeld van de straat die er niet meer is. Alleen het naambordje herinnert aan een flat die hier een maand geleden nog stond.

Bronstig

De dagen worden korter
en de nachten worden koud.
Hét moment voor de edelherten mannetjes om een leuk vrouwtje te scoren
en het liefst meerdere...

Eind september kon ik dit hormonencircus met eigen ogen aanschouwen op de Veluwe.
Om 5.30 uur reed ik met de beheerder van artillerieterrein Oldebroek naar post 6, een heuvel aan de rand van een enorme heidvlakte. Ik zag alleen nog niets. Maar ik hoorde ze wel. Tjonge wat een geluid. Rollende oerkreten in het donker.

Ik krijg op m'n lazer van de beheerder. M'n jas ritselt teveel. Ik kan me niet voorstellen dat dat zo is. Ik weet ook niet of hij het echt meent. Volgens mij zit ie me gewoon te stangen.

Langzaam wordt de lucht roze en beginnen we wat te zien, silhouetten van de edelherten op de vlakte beneden ons. Fotografisch gezien is het nog niks, te lange sluitertijden en teveel ruis in het beeld. En de herten gaan opeens snel weg. Als de mist wat optrekt blijkt waarom; op de andere uitkijkpost staan ook mensen die, ondanks dat het niet mag, toch zijn komen kijken. Ook zij krijgen op hun lazer.

Later toch nog een hitsig mannetje die in de verte over de vlakte loopt. Met de telelens kan ik er een foto van maken. We volgen het mannetje het bos in. Het gekletter van geweien verraadt waar ze zijn. Hij vecht met een ander mannetje. Tussen de bomen door zie ik heel even de silhouetten. Mooie setting.

De hindes schieten plotseling langs ons het bos uit. Ook de mannetjes maken dat ze wegkomen. De beheerder begint te rennen. Even later staat hij bij een auto. Nu krijgt iemand van de bewaking de volle laag. Deze man dacht ook even leuk herten te kijken en was met z'n auto een rondje gaan het rijden....!

Het geritsel van m'n jas viel best mee.

foto: eos 5dMII, 600 mm, 1/160 sec, f5.6, iso 800